Miasto 44 (2014)

sou

Evility

Byłam na tym kilka dni temu ze swoją klasą.
Cóż mogę rzec - na ogół nie jestem fanką polskich filmów, jednak ten, o dziwo, nawet przypadł mi do gustu. Ma wprawdzie kilka minusów, jednak nie jest ich zbyt wiele i jestem w stanie przymknąć na nie oko. Przede wszystkim - niektóre sceny, które wyglądały (niestety) trochę kiczowato. Mam tu na myśli, m.in. moment pocałunku głównych bohaterów podczas ostrzału. Do tego dochodzi niezbyt trafiona ścieżka dźwiękowa - no bo jak tu nie wybuchnąć śmiechem, kiedy ludzie wokół się zabijają, a tu nagle puszczona zostaje spokojna wiosenna piosenka. Rozumiem, że sceny tego typu miały być czymś w rodzaju "sekwencji snu"...ale tę muzykę mogli już sobie darować.
Druga sprawa jest taka, że według mnie powstańcy nie byli aż tak...bezmyślni. Rozumiem, byli młodzi i mogli popełniać błędy, ale mimo wszystko zawsze myślałam, że byli też bardziej "ogarnięci", niż tutejsi bohaterowie. Na tym kończą się moje lamenty.
Jak na polski film, Miasto 44 jest bardzo dobrze wyreżyserowane. Efekty specjalne nie są najgorsze (nawet te kiczowate momenty, mimo wszystko, wyglądają ślicznie), gra aktorska też nie...Fabuły jako-tako ten film nie ma; po prostu pokazuje jak wyglądało powstanie warszawskie. Bohaterów też nie poznaliśmy zbyt dobrze (poza głównym)...dlaczego więc zdarzyło mi się zapłakać podczas seansu? Skoro normalne filmy wzruszają mnie tylko wtedy, gdy stanie się coś "szczególnego", a tutaj roniłam łzy nawet na zwykłych momentach? Może dlatego, że uświadomiłam sobie jak to musiało wyglądać w rzeczywistości. Mogło być wielu takich Stefanów, wiele takich rodzin, które szły na odstrzelenie...to mnie załamuje. Po prostu załamuje.
Podoba mi się także sposób, w jaki ukazano psychikę głównego bohatera. Zaczynał jako roześmiany chłopak, który chciał mieć tylko normalne życie, chciał zadbać o swoją matkę i brata...Ciężko mi się patrzyło na to jak ich opuszcza, albo jak wykonuje ten "taniec" przed swoim bratem...i to jest ostatnia scena, w której widzą siebie nawzajem (nie licząc...wiadomo jakiego momentu). Wszystkie te wydarzenia, rany, wojna - zniszczyły go. Zniszczyły go jako człowieka.
Zakończenie jest otwarte, chociaż...łatwo się domyślić, co się stało z Biedronką. Jej też było mi szkoda...i w głębi duszy liczyłam już na ten "happy end", że uda jej się uciec z tego szpitala z dziećmi...Tak się nie stało.
Film nie jest może moim ulubionym, ale przypadł mi do gustu. I dał do myślenia. Jestem w stanie go polecić - oczywiście tym dojrzalszym osobom, a nie "typowym gimbusom", które będą się śmiały co pięć minut z poczynań bohaterów (tak było, kiedy z poprzednią klasą szłam na Kamienie na szaniec...).

Tak od siebie dodam, że cieszyłam się tylko z jednej śmierci - Kamy. Wkurzała mnie jak mało kto i za nią akurat nie zapłakałam.