"Igrzyska Śmierci" - Suzanne Collins

drwatson · Wysłany: Czw 17:13, 20 Mar 2014 Temat postu:

Moim zdaniem Kosogłos jest najlepszy z całej trylogii! Niesamowicie wciąga, to była chyba jedyna książka, którą przeczytałam w naprawdę krótkim czasie.

Nie mogę się doczekać na film, bo druga część była o wiele lepsza niż poprzednia, mam nadzieję, że utrzymają to do końca :)

yawnstretch

Przeczytałam pierwszą część długo, długo przed filmem i była to taka moja mało znana perełka. Jakiś rok później członek wszystko strzelił :(
Do tej pory nie przeczytałam ostatniej części, nie wiem jak to możliwe, ale Igrzyska i W pierścieniu ognia wielbię całym sercem! Czytałam z zapartym tchem, w dzień i w nocy, gdzie się tylko dało.

littlethingem

Z całej trylogii najbardziej podoba mi się "w pierścieniu ognia". No po prostu to jest genialna część. Czytając, nie spodziewałam się, że trafią z powrotem na igrzyska, a co dopiero spisek przeciwko stolicy i chęć uratowania ich z tych igrzysk. Nie potrafię tego opisać, ale czytałam tą właśnie część kilkakrotnie.
Co do pozostałych dwóch części, to one również są dobre i mile się je czytało ;)

Ness

Sama jestem w szoku, że ta trylogia trafiła w moje ręce tak późno, bo niespełna miesiąc temu zaczęłam czytać I tom. Oczywiście przeczytanie wszystkich trzech zajęło mi niecały tydzień. Historia jest tak wciągająca, porywająca, że nie spałam po nocach, a kiedy siłą się odrywałam, żeby się położyć, w mojej głowie roiło się od myśli na temat "Igrzysk...". Jest to moja ulubiona trylogia, nigdy aż tak emocjonalnie nie podeszłam do czytania - zawsze przeżywam losy bohaterów, ale tu było inaczej, ja się wręcz w nich wcielałam! Za co wielkie, wielkie pokłony dla Collins. Po przeczytaniu tak płakałam, nie tylko dlatego, że wzruszyła mnie końcówka, ale też dlatego, że to koniec mojej przygody z tą historią. Oczywiście nie na długo, bo mam zamiar zakupić wszystkie części i sięgać po ukochane fragmenty i od czasu do czasu odświeżać całość, bo te książki na to zasługują.
Ale co do fabuły. Przede wszystkim wstrząsający motyw przewodni - igrzyska głodowe. W głowie mi się nie mieściło takie coś. Choć teraz, widzę, że nasza rzeczywistość niewiele się różni od świata w powieści. Władze nie liczą się z ludźmi i ta "fantastyka" odnośnie państwa Panem wydaje mi się coraz bardziej prawdopodobna w naszej rzeczywistości, ale obym się myliła. Książka dała mi dużo do myślenia. Czuję się inna po jej przeczytaniu, zaczęłam zwracać uwagę na rzeczy, którymi dawniej się nie interesowałam.
Ale nie przedłużając. W "Igrzyskach Śmierci", całej trylogii było pełno scen, które swym okrucieństwem doprowadzały mnie do łez. Śmierć Rue, tak ją pokochałam... Cudowna, mała dziewczynka, której odebrano prawo do życia. To jak Katniss ją uhonorowała... Łzy tak mi leciały, że nie litery mi się rozmywały. Męczarnie Cato... to było tak okrutne. I później organizatorzy oznajmili, że jednak tylko jedno z nich przeżyje... Nie mogłam w to uwierzyć. Tak się bałam, że Peeta coś sobie zrobi, nie wyobrażałam sobie II tomu bez niego, ale tak się przeraziłam... Potem momenty, po których rozsypałam się emocjonalnie - reakcja Katniss, na to, że Peeta stracił nogę oraz ich rozmowa w trakcie powrotu do 12. Tak mi było żal Peety, on tak szczerze kochał Katniss, to był dla niego nóż w plecy. Ryczałam chyba z godzinę po przeczytaniu :(
"W pierścieniu ognia" równie fenomenalne! Ten chłód między Katniss i Peetą na początku, jak musieli udawać kochanków po wspomnianej wyżej rozmowie podczas powrotu. Nawet nie chcę sobie wyobrażać, jak Peecie było ciężko. Mimo to, jednak kocham moment, kiedy spotykają się przed kamerami, na chwilę przed wyjazdem w tournee i upadają na śniegu. Mimo, że nieszczere, to pochwyciło moje serduszko.
Bardzo dotknęła mnie śmierć tego staruszka z Dystryktu Rue i Tresha. Mimo, że pojawił się na kilka chwil, to zdobył sympatię. Ludzie, jak ja nienawidziłqm tego Kapitolu!
Później zaręczyny Katniss i Peety. Znowu nie chciałam sobie wyobrażać, jak potwornie musiał się czuć z tym, że mają się pobrać, a ona robi to nie z miłości, tylko dlatego, że musi. Jednak ten cytat dał mi nadzieję:

Evility

Książki z tej trylogii są jednymi z moich ulubionych. Początkowo spodziewałam się kolejnej "sieczki" dla nastolatek, w której wszystko działa na korzyść głównej pary/trójkąta - na szczęście tak się nie stało. Fabuła jest ciekawa - mroczna, brutalna i zachęcająca do dalszej lektury. Moim ulubionym tomem jest pierwszy - może dlatego, że w nim najbardziej odczułam klimat "prawdziwych" igrzysk. Druga to przez większość czasu perypetie Katniss w jej rodzinnym dystrykcie, zaś trzecia - mimo że dobra - ma o wiele cięższy klimat.
Początkowo ciężko było mi się przyzwyczaić do stylu pisania i narracji, jednak z czasem czytało mi się coraz lepiej. Główna bohaterka w przeciwieństwie do wielu innych w powieściach tego typu nie była aż tak zła - nawet ją polubiłam. Pomijam oczywiście wcześniej wspomnianą sytuację rozterek pomiędzy Galem a Peetą. Moje ulubione postacie to z kolei Johanna i Finnick. Najmniej zaś lubiłam Gale'a - i nie chodzi tu o fakt trójkąta (chociaż przyznam, że jestem za Katniss&Peeta), co o jego zachowanie w ostatniej części. Jak przez pierwsze dwa tomy był dla mnie obojętny, tak to, co zrobił w ostatnim zmieniło moje zdanie o nim na negatywne.
Całą trylogię w ostateczności czytało mi się dość miło - pomimo kilku minusów, jest to jedna z moich ulubionych serii książkowych.

Dreamy

Uwielbiam wszystkie części książki. Tak sie wciągnęłam czytając że wszystkie 3 części przeczytałam w 4 dni. Nigdy wcześniej nie zdarzyło mi sie że coś czytałam z takim zafascynowaniem, mimo że książkę zaczęłam czytać po obejrzeniu 2 części filmu.